Na 11 maanden wachten dat eindelijk de brief van het VUmc op de deurmat was gevallen met de datum van mijn eerste afspraak was het zover. Ik mocht eindelijk naar Amsterdam 13 maanden uiteindelijk 13 maanden op gewacht en toen.... durfde ik niet (Geintje).
Ik was al een aantal dagen op van de zenuwen tot dat de bewuste dag er was, ik werd na eer onrustige nacht wakker en dacht k*t nu gaat het gebeuren. Van binnen ben ik blij en "rete zenuwachtig". Na het ontbijt heb ik alles gepakt, wat brood gemaakt om mee te nemen en op naar Amsterdam. Eerst de tank nog vol gooien en daar gaan we, een maal aan gekomen heb ik de auto geparkeerd in de parkeergarage en op naar de receptie voor mijn eerste aanmelding. Ik had nog geen patiëntenpas die moest nog gemaakt worden, hup een nummer uit de zuil en wachten dat ik aan de beurt ben. Met twee menen voor me ging het best snel en ik was aan de beurt, een vriendelijke dame stopte al m'n gegevens in de computer en wat hand tekeningen voor wat toestemmingen had ik een patiëntenpassie. Goed waar moet ik nu zijn, gelukkig vertelde deze vriendelijke dame waar ik moest zijn. "Bij de lift ga naar de eerste etage en dan rechts om vervolgens afdeling "K" te volgen" zei ze. Ok "dat gaat wel lukken" zei ik, een maal op de afdeling melde een andere dame me aan zodat ik er was. Maar goed de arts die ik ga spreken was op een andere afdeling en weer terug richting de lift om naar afdeling "M" te gaan en daar plaats te nemen. M'n zenuwen werden nog heviger ik was er, en nu dacht ik ga ik gillend weg of blijf ik. Ik blijf en na een kwartiertje wachten kwamen ze me halen, ik werd vriendelijk geroepen en loop met de arts mee naar een spreek kamer. Na het voorstellen zij ze "vind je het goed als er een collega mee kijkt" en ik zei "prima". Goed daar zitten we nu tot de arts vroeg wat ik kwam doen..... in m'n hoofd dacht ik "dhu wat denk je zelf", maar goed blijf netjes en ik vertelde dat ik mij meer vrouw voelde dan man. PFFF het ijs was gebroken en het gesprek komt op gang, ik heb mijn verhaal gedaan en de arts gaf aan dat ik op het juiste adres was. "Gelukkig wel ja anders had ik iets niet goed gedaan" dacht ik, maar goed ik luisterde ook naar de arts wat ze te vertellen heeft. Ze vroeg nog naar mijn medische achtergrond en deelde dat met haar en dat werd allemaal in mijn dossier getypt. Ook werd er gevraagd of ik rookte en nog van die dingen, maar de antwoorden waren alle "nee". Bijna een half uurtje verder vertelde ze me dat ik voor gesprekken naar de psycholoog mag en heeft me er voor aangemeld, en toen kwam het "ik zag op haar gezicht dat ze het moeilijk vond om het te vertellen" ik mag weer wachten. Weer een wachtlijst, joepie GRR mogelijk weer 6 maanden wachten. Wat een domper maar goed ik wacht wel zal niets anders op zitten.
Uiteindelijk heb ik een half uurtje binnen gezeten, dat was de moeite dacht ik. Ik had er meer van verwacht eigenlijk, een eerste uitgebreide gesprek of zo iets. Weet ik veel maar eigenlijk niet dit om te horen dat je weer een half jaar mag wachten, in mijn hoofd had ik maar een woord "k*t". Tja dat was het weer en terug naar de auto om weer verder te gaan, ik heb maar mijn zusje gebeld en ben daar maar even naar toegegaan ze woont er maar een kwartiertje verder op. Heb ik in ieder geval nog iets aan de dag zullen we maar zeggen. Hiermee heb ik de dag nog gezellig afgesloten.
En voor nu, tot de volgende keer weer,
<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3
Kusjes Sophie.
<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten